حرز حضرت موسی کاظم(ع)

از علی بن یقطین روایت شده: به موسی بن جعفر(علیه‌السلام) از آنچه موسی بن مهدی در کار او قصد کرده بود خبر دادند، درحالی‌که جماعتی از اقوام آن جناب در خدمتش بودند. حضرت به اقوامش فرمود: در این‌ باره رأی شما چیست؟ گفتند: از او دور شوی، و شخص خود را مخفی کنی که از شرّ او ایمن نتوان شد.

 

حضرت تبسّم فرمود و به شعر کعب بن مالک تمثّل جست:

زَعَمَتْ سَخِینَةُ أَنْ سَتَغْلِبُ رَبَّها

فَلَیَغْلِبَنَّ مَغالِبَ الْغُلَّابِ

سخینه پنداشت به‌زودی بر پروردگارش غلبه خواهد کرد

ولی خدا به غلبه‌های غلبه کنندگان، به‌یقین غلبه کند

 

پس دست خود را به‌جانب آسمان بلند کرد و گفت:

إِلٰهِی کَمْ مِنْ عَدُوٍّ شَحَذَ لِی ظُبَةَ مُدْیَتِهِ ، وَأَرْهَفَ لِی شَبا حَدِّهِ ، وَدافَ لِی قَواتِلَ سُمُومِهِ ، وَلَمْ تَنَمْ عَنِّی عَیْنُ حِراسَتِهِ ، فَلَمَّا رَأَیْتَ ضَعْفِی عَنِ احْتِمالِ الْفَوادِحِ ، وَعَجْزِی عَنْ مُلِمَّاتِ الْجَوائِحِ ، صَرَفْتَ ذٰلِکَ عَنِّی بِحَوْلِکَ وَقُوَّتِکَ ، لَابِحَوْلٍ مِنِّی وَلَا قُوَّةٍ ، فَأَلْقَیْتَهُ فِی الْحَفِیرِ الَّذِی احْتَفَرَهُ لِی خائِباً مِمَّا أَمَّلَهُ فِی الدُّنْیا ، مُتَباعِداً مِمَّا رَجاهُ فِی الْآخِرَةِ ، فَلَکَ الْحَمْدُ عَلَىٰ ذٰلِکَ قَدْرَ اسْتِحْقاقِکَ سَیِّدِی . اللّٰهُمَّ فَخُذْهُ بِعِزَّتِکَ ، وَافْلُلْ حَدَّهُ عَنِّی بِقُدْرَتِکَ ، وَاجْعَلْ لَهُ شُغْلاً فِیما یَلِیهِ ، وَعَجْزاً عَمَّا یُناوِیهِ . اللّٰهُمَّ وَأَعْدِنِی عَلَیْهِ عَدْوَىً حاضِرَةً ، تَکُونُ مِنْ غَیْظِی شِفاءً ، وَمِنْ حَنَقِی عَلَیْهِ وَقاءً ، وَصِلِ اللّٰهُمَّ دُعائِی بِالْإِجابَةِ ، وَانْظِمْ شِکایَتِی بِالتَّغْیِیرِ ، وَعَرِّفْهُ عَمَّا قَلِیلٍ مَا أَوْعَدْتَ الظَّالِمِینَ ، وَعَرِّفْنِی مَا وَعَدْتَ فِی إِجابَةِ الْمُضْطَرِّینَ ، إِنَّکَ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ ، وَالْمَنِّ الْکَرِیمِ.

معبود من، چه‌بسا دشمنی که برای من تیغ کاردش را تیز کرد و برشکارِ سلاحش را برای من باریک ساخت و برایم به هم آمیخت زهرهای کشنده‌اش را و دیده نگهبانی‌اش از من نخوابید، پس زمانی که ناتوانی‌ام را از تحمّل مصائب سنگین و درماندگی‌ام را از پیش‌آمدهای خانمان‌برانداز دیدی، همه را به حول و قوّه‌ات نه به حول و قوّه خویش، از من بازگرداندی، پس او را در همان چاهی که برای من کنده بود انداختی، نومید از آنچه آن را در دنیا آرزو می‌کرد، دور از آنچه در آخرت امید داشت، پس توراست ستایش بر این عنایت به‌اندازه شایستگی‌ات آقایم، خدایا به عزّتت او را بگیر و به قدرتت تیزی سلاحش را از من کند کن و او را سرگرم اموری که در اختیار اوست قرار بده و درمانده از رسیدن به آنچه طمع دارد، خدایا مرا بر او چیره کن چیره شدنی فوری تا برای خشمم درمان و برای کینه‌ام نگهدار باشد و پیوست کن خدایا دعایم را به اجابت و سامان ده شکایتم را به دگرگونی و به همین زودی آنچه ستمکاران را به آن تهدیدی کردی به او بشناسان و به من بنمایان آنچه در اجابت درماندگان نوید دادی، به‌درستی که تو صاحب فضل عظیم و احسان کریمی.

 

راوی گفت: قوم پراکنده شدند و جمع نشدند، مگر برای قرائت خبر مردن موسی بن مهدی.